οὐκὲθ’ ὁμῶς θάλλεις ἁπαλὸν χρόα, κάρφεται γὰρ ἤδη
ὄγμοις, κακοῦ δὲ γήραος καθαιρεῖ
πήματα, ἀφ’ ἱμερτοῦ δὲ θορών γλυκὺς ἵμερος προσώπου
βέβηκεν · ἦ γὰρ πολλὰ δὴ σ’ ἐπῆιξεν
πνεύματα χειμερίων ἀνέμων μάλα πολλάκις δέ...[
Το δέρμα σου το απαλό πώς ζάρωσε , εμαράθη,
κι η γλύκα του προσώπου σου πού πήγε κι επικράνθη...
Στ’ αλήθεια χειμωνιάτικοι άνεμοι σε χτυπήσαν.
Πολλές φορές...[το ποίημα εδώ οι αιώνες σταματήσαν.]
ὄγμοις, κακοῦ δὲ γήραος καθαιρεῖ
πήματα, ἀφ’ ἱμερτοῦ δὲ θορών γλυκὺς ἵμερος προσώπου
βέβηκεν · ἦ γὰρ πολλὰ δὴ σ’ ἐπῆιξεν
πνεύματα χειμερίων ἀνέμων μάλα πολλάκις δέ...[
Το δέρμα σου το απαλό πώς ζάρωσε , εμαράθη,
κι η γλύκα του προσώπου σου πού πήγε κι επικράνθη...
Στ’ αλήθεια χειμωνιάτικοι άνεμοι σε χτυπήσαν.
Πολλές φορές...[το ποίημα εδώ οι αιώνες σταματήσαν.]
