ἀσπίδι μὲν Σαΐων τις ἀγάλλεται, ἥν παρὰ θάμνῳ,
ἔντος ἀμώμητον, κάλλιπον οὐκ ἐθέλων·
αὐτὸν δ’ ἐξεσάωσα· τί μοι μέλει ἀσπὶς ἐκείνη;
ἐρρέτω· ἐξαῦτις κτήσομαι οὐ κακίω.
Ο Σάιος θ’ αγάλλεται που ’βρε κοντά σε θάμνο
την όμορφη ασπίδα μου, που κι αν δε θέλω χάνω.
Μα αν τη ζωή μου έσωσα, η ασπίδα τι με νοιάζει;…
Μιαν άλλη, όχι κατώτερη, θα βρω - δε με πειράζει.
